Welkom

Welkom op deze weblog!

Deze weblog is bedoeld voor het vak kunstzinnige orientatie dat gegeven wordt op de pabo Leiden. Rechts vindt u de verschillende pagina's die betrekking hebben op de opdracht. Heeft u opmerkingen, dan kunt u deze altijd als reactie plaatsen!

Groetjes,
Hilly, Joliek en Wesley

Plan van aanpak

Recensie Madagascar 2

Regie: Eric Darnell en Tom McGrath
Genre: animatie, komedie, avontuur
Tijdsduur: 86 minuten
Jaar: 2005

Sentimento - Madagascar Escape 2 Africa is het vervolg op de grote bioscoophit uit 2005. En dat is direct herkenbaar.. We horen namelijk ook dit keer weer ‘we like to move it’ luidt door de boxen schallen, de pinguïns zijn weer zeer aanwezig en Maki-koning Julian (Sacha Baron Cohen) is weer net zo grappig. Uiteraard zijn Alex de leeuw (Ben Stiller), Marty de zebra (Chris Rock), Gloria het nijlpaard (Jada Pinkett Smith) en Melman de giraffe (David Schwimer) ook weer van de partij.

De geliefde dieren uit New York, willen vanuit Madagascar weer terug naar de dierentuin in Central Park. Dit keer in een oud neergestort vliegtuig dat de pinguïns zogenaamd hebben gerepareerd. Eenmaal in de lucht, gaat het helemaal mis en komen ze terecht in een wildreservaat in Afrika. Hier komen de dieren - die in de dierentuin zijn opgegroeid voor het eerst hun soortgenoten in het wild tegen. De vier ontdekken al gauw de verschillen tussen de jungle en de Afrikaanse vlaktes. Afrika lijkt fantastisch, maar is het leuker dan Central Park?

De dieren komen in dit deel voor veel menselijke problemen te staan en dat is zeer humoristisch vertaald naar de dierenwereld. Alex ontmoet zijn vader en moeder en moet aan de leeuwenstam bewijzen dat hij een echte leeuw is en kan vechten. Alex is echter de Fred Astaire onder de leeuwen en kan alleen dansen. Gloria is toe aan een relatie en vindt in Afrika haar partner in de figuur van het ijdele nijlpaard Moto Moto. De hypergondische Melman denkt weer dat hij dood gaat en is heimelijk verliefd op Gloria. Marty komt tot de ontdekking dat hij helemaal niet zo speciaal is want alle zebra’s in Afrika kunnen wat hij kan. Deze menselijke ingrediënten zorgen voor enorm veel grappige momenten. Vooral de manier waarop Moto Moto (Will.i.am) wordt aangekondigd is ontzettend leuk, ondersteund door sexy muziek en een sexy loopje wordt het immense dikke nijlpaard als sexbom neergezet.

Madagascar zit boordevol leuke karakters, de irritante, zelfbevlekkende, arrogante doch naïeve koning Julian zorgt voor veel lachsalvo’s. Baron Cohen doet de stem van dit typetje geweldig. Maar ook de pinguïns en Britse aapjes zijn leuk en absurd. Zo wordt een pinguin verliefd op een houten poppetje. Als de Britse mannelijke aapjes geen zwangerschapsverlof krijgen, chanteren de apen de pinguïn door te dreigen met foto’s van de pinguin zoenend met het poppetje naar buiten te brengen. Alsof het zo een echte maffiafilm is.

Het over-all is verhaal is vrij simpel en zoals het een Amerikaanse film betaamd zit er een morele boodschap in dat ook nu weer doet denken ‘moet dat nou weer’. Ja dus, en we nemen het voor lief want Madagascar Escape 2 Afrika is simpelweg een komische en prachtige animatiefilm geworden dat oud en jong slikt als zoete koek. Ook niet onbelangrijk is dat de dieren nog wel terug moeten naar New York, dus een deel drie zal er ook wel aankomen. Laat ze maar schuiven daar bij Dreamworks. They like to move it.

Bron: http://www.sentimento.nl/item.html&objID=150715

Recensie Ice Age 3

Regie: Carlos Saldanha

Stemmencast: John Leguizamo (Sid), Ray Romano (Manny), Denis Leary (Diego), Queen Latifah (Ellie), Simon Pegg (Buck)

Speelduur: 96 minuten

Jaar: 2009.

Sequels zijn melkkoeien waarmee een beproefd recept zonder al teveel moeite kan worden uitgebuit. Financieel gezien overtreffen ze vaak het origineel, maar op het artistieke vlak schieten vervolgdelen meestal tekort. Ice Age 3: Dawn of the Dinosaurs is een typisch derde deel: hij haalt niet het niveau van deel een, daar is de humor niet verfijnd genoeg voor, maar streeft deel twee glansrijk voorbij.

Voor degenen die de afgelopen jaren in hun eigen ijstijd hebben geleefd: in Ice Age vormen mammoet Manny, luiaard Sid en sabeltandtijger Diego een excentriek gezelschap dat zich inzet om een mensenbaby te redden. In Ice Age 2: The Meltdown wordt hun kudde uitgebreid met de vrouwtjesmammoet Ellie en haar irritante buidelrat-‘broertjes’ Eddie en Crash. In Ice Age 3: Dawn of the Dinosaurs sticht Manny zijn eigen familie en laat Diego en Sid hiermee onbedoeld in de kou staan.

Diego, de eenling die hij is, verlaat de kudde. Gekke Sid, met het geweldige gelispel van John Leguizamo, doet dat uiteraard niet. Sid zou Sid niet zijn als hij geen oplossing zou vinden voor zijn gemis aan familie. Hij begint er gewoon zelf een! Hij adopteert drie gevonden eieren die uitgroeien tot schattige T-Rexjes. Er ontstaat echter een klein sociaal probleem in de Ice Age-samenleving als ze hun leeftijdgenootjes levend beginnen door te slikken. Het probleem wordt ietsje groter als hun echte moeder ze terug wil, Sid van het moederschap ontheft en hem kidnapt naar een subtropisch dinosaurusparadijs ver weg onder het ijs. Alle vrienden komen weer als vanouds in actie om good old Sid te redden. Voor kenners van Platvoet en zijn Vriendjes is het letterlijk een reis terug in de tijd.

Zoals de Inuit een haast onuitputtelijke hoeveelheid woorden hebben om sneeuw te omschrijven, zo hebben de makers van Ice Age een onuitputtelijke hoeveelheid aan fantasie op dezelfde sneeuw losgelaten waardoor het witte en kale landschap een (letterlijk) ongelofelijke bron van inspiratie is. Ze maken bovendien net zo makkelijk uitstapjes naar de prehistorie als naar de twintigste en eenentwintigste eeuw. Denk aan de titelsong You’ll Never Find Another Love Like Mine van de legendarische soulzanger Lou Rawls, het kindveilig maken van een mammoetspeeltuin of een steen als mobiele telefoon. Om maar niet te spreken van eekhoorn Scrat en zijn nog even onfortuinlijke zoektocht naar zijn geliefde, maar onbereikbare eikel. Dit keer staat de romantiek hem in de weg. En zoals het gezegde luidt: de liefde overwint alles. Arme Scrat.

Ice Age 3: Dawn of the Dinosaurs is een film die met gemak kijkers van elke leeftijd kan bekoren. De personages, het avontuur, de humor en de climax zijn van groot formaat en met zorg opgebouwd. Zo is ook deze Ice Age weer een welkome must-see voor zowel de liefhebbers als de nieuwkomers. Een echte aanwinst is Simon Pegg die de voice-over van de stoere Buck, de eenogige wezelavonturier, voor zijn rekening neemt. Zijn Cockneyaccent en ballen maken hem meteen een aimabele toevoeging aan de kleurrijke personages.

Uiteraard zijn niet alle aspecten van de film even sterk, pardon, scherp. Diego heeft namelijk een focusprobleem waardoor hij niet altijd even scherp ziet tijdens achtervolgingen. Het heeft weinig toegevoegde waarde, tenzij je de film in 3D bekijkt, waarvoor je moet uitwijken naar bioscoopzalen met RealD-Cinematechnologie. Gelukkig zul je ook zonder 3D-mogelijkheden Ice Age 3 door een bril zien, een roze welteverstaan.

Bron:http://www.filmtotaal.nl/recensie.php?id=14242

Leerdoelen Wesley

Voor het project heb ik de volgende leerdoelen opgesteld:

- Aan het einde van dit project wil ik minimaal de bepaalde manier van kijken naar een film kunnen verwerken in een kunstzinnige les. Hierbij wil ik dan dat de leerlingen deze vorm van kijken al redelijk onder de knie krijgen.

- Aan het einde van het project kan ik vertellen welke aspecten van groot belang zijn om de animatie film zo goed mogelijk te maken. Hierbij kijk ik voornamelijk naar de personages en de gezichtsuitdrukkingen in de film.

- Ik kan aan het einde van het project een aantrekkelijk lespakket maken waarbij gelet wordt op de vormgeving van het lespakket.

Motivatie Wesley

Voordat we begonnen met het project kreeg je natuurlijk al het een en ander te horen van anderen. Zij hadden dit project namelijk al afgesloten en je hoorde een beetje wat er gedaan moest worden. Ik dacht eerst dat het iets was zoals dat je een film bekijkt hier een recensie overschrijft en de verschillende perspectieve in behandeld. Gelukkig is het meer dan dat, dit mag je namelijk ook nog eens gaan toepassen in de praktijk. Ik vind dat juist erg interessant kinderen kijken altijd naar de film om het verhaal en om de personages maar letten zelf niet op hoe deze personages gevormd zijn. Door middel van het lespakket krijgen de leerlingen hier een beter beeld bij en zullen ze in het vervolg met twee verschillende visies naar animatie films gaan kijken. Althans dat is bij mij in ieder geval het geval. Als ik nu een animatiefilm bekijk let ik ook op de vormgeving van de makers dit is voor mij even interessant als het hele verhaal zelf. Dit wil ik dus ook graag overbrengen op kinderen zodat kinderen dit ook inzien.

Daarnaast is het natuurlijk fijn om bepaalde lessen hierbij te bedenken waar je zelf ook nog iets aan hebt tijdens je stage. Deze lessen zou je altijd kunnen toevoegen en ik vermoed dat hierdoor ook positieve reacties ontstaan bij de leerlingen.

Recensie Cars

Regie John Lasseter Genre animatie, komedie, familie, fantasie Tijdsduur 111 minuten Jaar 2006 Releasedatum 21 juni 2006 De nieuwe Pixar-release is altijd een filmevenement waar reikhalzend naar wordt uitgekeken. Deze zwaargewicht in de (digitale) animatiewereld weet toeschouwers keer op keer te verwonderen met prachtige nieuwe personages en werelden, waarbij aan de kleinste details aandacht wordt besteed, of het nu de specifieke bewegingen betreft van de speelgoedsoldaatjes in ‘Toy Story’, de schubbenstructuur en glans van de vissen in ‘Finding Nemo’, of de manier waarop de haren van onze helden in de wind wapperen in ‘The Incredibles’. Maar net zo’n sterk punt als de esthetiek van de Pixar-films, is de humor, zowel wat betreft de leuke vondsten in de animatie zelf, de droge gezichtsuitdrukkingen, als de dialoog. Bovendien kenmerken veel Pixar-films zich door een origineel concept of verhaal. ‘Cars’, het nieuwste paradepaardje van de studio, is, zoals verwacht, wat animatie betreft een hoogstandje, en ook is er weer een innovatief concept bedacht. Na speelgoed, insecten, monsters, vissen, en menselijke superhelden, vormen nu automobielen de hoofdpersonen van de film. Een gedurfde aanpak. Echter, buiten deze twee positieve elementen is er helaas weinig aan ‘Cars’ dat werkelijk bijzonder is of het hart sneller doet kloppen. Het verhaal is sentimenteel, afgezaagd, en erg voorspelbaar; de humor is slechts redelijk; het tempo ligt vaak te laag; en de film heeft te weinig opwindende scènes om de toeschouwer enthousiast te houden. ‘Cars’ is niet slecht, maar het is wel de eerste Pixar-film sinds lange tijd die teleurstelt. Een grote vraag is natuurlijk of de animators van Pixar erin zouden kunnen slagen om een stel levenloze scheurijzers van overtuigende persoonlijkheden te voorzien, en of ze deze heilige koeien echte emoties zouden kunnen laten tonen. Het resultaat is boven verwachting. Gedragingen of emoties als arrogantie en schaamte zijn duidelijk van de gezichten af te lezen en, ook al moet je als kijker best wel even wennen aan deze nieuwe vorm van karakterisering, op een gegeven moment gaan we de auto’s als geloofwaardige en voelende personages zien. Desalniettemin hebben ze beperkingen. De dommige sleepwagen-met-hazentanden Mater is ontwapenend, de pitsstop hulpjes van Lightning zijn amusant als ze boos worden, en ook de Italiaanse monteurwagentjes in Radiator Springs zullen ongetwijfeld een glimlach op het gezicht van de kijker toveren met hun obsessie voor Ferrari’s, maar toch zijn de auto’s net niet voldoende expressief, met belangrijke emoties als verliefdheid of bepaalde subtiliteiten in gezichtsuitdrukkingen, die ontbreken. De ogen en monden van de auto’s zijn gewoonweg te weinig veelzijdig. In het verleden zagen we dat Pixar vrijwel overal wel effectief leven in kon blazen, zelfs in een enkele oogbal. Hier schieten ze echter wat te kort, al is dit misschien wel het beste wat er geproduceerd kan worden, met hoekige auto’s als onderwerpen. Maar dit is in feite maar een klein punt van kritiek. En de auto’s zelf zijn erg mooi gemaakt, met een uitgebreid repertoire aan modellen, van oud tot nieuw, van takelwagen tot sportauto tot lowrider. Gedurende de zeer opwindende openingssequentie, wanneer Lightning aan de kijker op flitsende wijze wordt geïntroduceerd, vergeten we soms bijna dat we naar een geanimeerde auto en racebaan aan het kijken zijn. De montage, met fetisjistische close-up shots van stickers, wielen en carrosserie, en de opzwepende muziek en motorgeluiden doen je even denken dat je in een gelikte life action racefilm bent beland. En de omgevingen in de rest van de film zijn ook vaak adembenemend, inclusief mooie natuurshots van de omgeving van Radiator Springs. De humor, hoewel over het algemeen niet superlatief, is soms goed vertegenwoordigd. Vaak op visueel vlak. Zo is het zowel opwindend en grappig om te zien hoe Lightning in de openingsrace nonchalant langs zijn tegenstanders zwenkt, en eindigt deze race in een hilarische fotofinish. Ook zijn de vele knipogen naar ‘The Fast and the Furious’ de moeite waard, waaronder (naast de net besproken introductie van Lightning) een episode op de snelweg waarbij vier verlichte sportwagens de transportwagen van Lightning insluiten. Één ervan heeft last van niesaanvallen, die gepaard gaan met plotselinge snelheidsinjecties. Deze momenten zijn helaas te schaars, en de film verdrinkt al snel in een moeras van clichés, saaiheid, en goede bedoelingen wanneer Lightning in Radiator Springs strandt. Hier leert hij wat de waarde van vriendschap is, en dat er meer in het leven bestaat dan winnen. Hij leert wat grappige types kennen, waaronder Mater en een schattige Porsche, en een door Paul Newman van stem voorziene oldtimer die meer is dan hij lijkt te zijn en een oud trauma probeert te overwinnen door zijn talent na lange tijd weer onder ogen te zien (en hiermee herinneringen opwekt aan zijn rol als Fast Eddie Felson in ‘The Color of Money’). Dit veel te lange middenstuk kent verschillende problemen. Enerzijds hebben we als kijker weinig geïnvesteerd in Lightning’s missie om aan de beslissende race te kunnen meedoen. We geven simpelweg te weinig om het lot van deze arrogante racewagen. Hij is al de beste, dus spanning is ver te zoeken en zijn overmoedigheid wint hem weinig sympathie. Kortom, het kan de kijker weinig schelen of hij nu in het dropje blijft of er weggeraakt. Waardoor de uiteindelijk omslag in prioriteiten voor de racewagen de kijker niet echt weet te boeien. En als deze nieuwe inzichten nu meer te bieden hadden dan een weinig subtiele boodschap over de waarde van vriendschap ten opzichte van beroemdheid en geld, zou het nog enig verschil kunnen maken, maar ook hier stelt het script teleur. Waar zijn de originele vondsten uit eerdere Pixar-films gebleven? ‘Cars’ moet het doen met op zoete wijze gepresenteerde simpele “waarheden”. De eindrace, die opwindend had kunnen zijn, wordt nu tegengewerkt door een uitermate voorspelbare resolutie van elk los verhaallijntje, en een overdreven edelmoedig einde. Ga echter niet weg voor de aftiteling, want dan zou je bijna het leukste deel van de film missen, hoe flauw dit ook moge klinken. Hier krijg je namelijk een erg grappige ode te zien aan vaste Pixar-stem John Ratzenberger. ‘Cars’ mist de originele verhaallijn, aandoenlijkheid en humor van ‘Monster’s Inc.’, een écht gevoel van verwondering zoals dat er was bij ‘Finding Nemo’, en de kinetische actie van ‘The Incredibles’. Wat de film op zijn eigen niveau doet, doet hij betrekkelijk goed, en bij jongere kijkers of liefhebbers van ouderwetse films met duidelijke lessen over vriendschap, zou de film best kunnen aanslaan. Maar we kunnen nu eenmaal niet anders doen dan vaststellen dat ‘Cars’ zich binnen het pantheon van Pixar-films niet in de hogere regionen bevindt.

Bart Rietvink http://www.movie2movie.nl/r21538-Recensie-Cars.html